Έως αρχές Δεκεμβρίου 2010 οι άδειες κυνηγίου που εκδόθηκαν μέσω του Συλλόγου μας ήταν 3.222 από αυτές 1062 Τοπικές, 569 Περιφερειακές και 1591 Γενικές.
Από τους 3.222 κυνηγούς οι νέοι κυνηγοί ήταν 119 και πρέπει να σημειώσουμε ότι την αντίστοιχη ημερομηνία το 2008 οι άδειες ήταν 3.325 και το 2009 3.363.
Ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά για τους Έλληνες με τη χειρότερη οικονομική κρίση των μεταπολεμικών χρόνων και με Πανελλαδική μείωση των αδειών (υπολογίζονται μέχρι στιγμής σε 15.000 περίπου λιγότερες άδειες).
Βεβαίως ότι ως Σύλλογος κρατηθήκαμε σ’ αυτά τα επίπεδα θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα ικανοποιημένοι, αφού πολλά ήταν τα προβλήματα εκτός του βασικότερου που ήταν η συνεχόμενη μείωση του εισοδήματος των πολιτών.
Όπως οι ολοκληρωτικές απαγορεύσεις κυνηγίου στην περιοχή του Αμβρακικού και ένα φθινόπωρο που από άποψης καιρού δεν βοήθησε καθόλου, έβρεχε σχεδόν δύο συνεχόμενους μήνες, έκανε πολύ μεγάλη ζέστη και θα λέγαμε ότι ο καιρός όχι μόνο δεν ήταν σύμμαχος, αλλά ήταν καθαρά αντικυνηγετικός.
Όμως δεν πρέπει να παραβλέψει κανείς το σημαντικότερο γεγονός, το οικονομικό, όλοι μας αγωνιούμε για το αύριο και κανείς μας δεν αισιοδοξεί για καλύτερες μέρες και το σίγουρο είναι ότι πλέον οι άδειες κυνηγίου δεν θα αυξάνονται, μάλλον το αντίθετο θα συμβαίνει.
Το ότι φτάσαμε ως χώρα σ’ αυτό το οικονομικό αδιέξοδο φταίνε πάρα πολλά κακοδιαχείριση, σπατάλη, διαφθορά, φαγοπότι, κανένας έλεγχος για όσους διαχειρίζονταν χρήματα, καμία αναπτυξιακή δραστηριότητα, καμία αξιοκρατία, αλαζονεία και απαξία για τους πολίτες.
Και ως κυνηγοί δεκαετίες τώρα ζήσαμε σε όλο το μεγαλείο όλα τα παραπάνω, το διωγμό από τους φυσικούς μας χώρους και κυρίως από τους υγροβιοτόπους, τον εκμηδενισμό των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων από τη φύση στο όνομα μιας δήθεν προστασίας, απαγορεύσεις κυνηγίου χωρίς απολύτως κανένα νόημα, αλλά και αδιαφορία και έλλειψη διάθεσης για συνεργασία με τις κυνηγετικές οργανώσεις. Τις Κυνηγετικές Οργανώσεις οι οποίες χρηματοδοτούνται αποκλειστικά από χρήματα των Ελλήνων Κυνηγών και παρουσιάζουν κάθε χρόνο πλούσιο φιλοθηραματικό έργο.
Αντίθετα με τις οικολογικές οργανώσεις ήταν τελείως διαφορετικό το κλίμα, από οργανώσεις οι οποίες χρηματοδοτούνταν για την προστασία της φύσης και της πανίδας με τεράστια κονδύλια και για την διαχείριση των οποίων και αμφισβήτηση υπήρξε, αλλά και την προστασία την οποία εννοείται ότι θα υπηρετούσαν, ως τοπική κοινωνία δεν είδαμε. Το μόνο που είδαμε ήταν ένα αντικυνηγετικό μένος, βόλευε έτσι, γιατί επηρέαζε την κοινωνία και πέρναγαν τα δικά τους μηνύματα και τις μεθοδεύσεις τους.
Οι κυνηγοί είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας και μια μικρογραφία αυτής, δεν ήταν κάτι ξεχωριστό και διαφορετικό, έτσι όμως κάπως λειτουργούσε το σύστημα και στους υπόλοιπους τομείς, με απαξία και αδιαφορία για τους πολίτες. Γι’ αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε……. το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο, η ελπίδα όμως πεθαίνει τελευταία, ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ και ΚΥΝΗΓΟΙ και ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ και για τα δύο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου